Bogusławski Jan

Architekt, projektant wnętrz i mebli, nauczyciel akademicki. W latach 1919–1927 uczył się w Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. W latach 1927-1933 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu studiów przez rok praktykował w biurze architektonicznym Antoniego Dygata.
W 1934 r. wyjechał do Paryża na studia podyplomowe, które odbył w École des Beaux-Arts. W połowie lat 30. XX w. rozpoczął samodzielną praktykę architektoniczną, projektował w tym czasie osiedla, budynki użyteczności publicznej, architekturę sakralną, domy prywatne, a także wnętrza i meble. W 1937 r. brał udział w Wystawie Światowej w Paryżu pt. Sztuka i technika w nowoczesnym życiu, gdzie uzyskał Grand Prix za projekt wnętrza domu letniskowego w typie rustique – opracowanego wraz z Konstantym Danką. W 1939 r. uczestniczył w Wystawie Światowej w Nowym Jorku, projektując w Pawilonie Polskim dwa wzorcowe wnętrza, tj. Pokój Posła, za który otrzymał Grand Prix, Pokój Pani oraz Salę Lasów Polskich (wraz z Eliaszem Kanarkiem).
W sierpniu 1939 r. w stopniu podporucznika został zmobilizowany do Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie i trafił do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga, uczestniczył w bitwie pod Kockiem. Po kapitulacji trafił do niewoli, gdzie przebywał do stycznia 1945. Podczas pobytu w obozie prowadził kursy i wykłady z zakresu historii sztuki, architektury i meblarstwa, ćwiczenia z projektowania dla techników budowlanych, ponadto zajmował się realizacją dekoracji i rekwizytów przeznaczonych dla obozowego teatru.
Po wojnie, w latach 1945-1949 pracował w Biurze Odbudowy Stolicy, następnie w latach 1949-1951 w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budowlanych, w latach 1951-1954 w Miastprojekcie Południe, a w latach 1954-1965 w Miastprojekcie Śródmieście. Od 1945 r. prowadził zajęcia dydaktyczne na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, gdzie od 1954 r. Pracował w Katedrze Projektowania Budynków Użyteczności Publicznej, w latach 1950-1955 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, w latach 1952-1955 prowadził zajęcia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie z zakresu projektowania wnętrz i mebli. W 1955 r. wygrał konkurs na projekt odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie, którego realizacja trwała od 1971 do 1976 roku.
W Warszawie w okresie powojennym zrealizował wiele projektów architektonicznych, zaprojektował m. in. kino Praha (1947-1949), wnętrza reprezentacyjnych budynków rządowych, w tym wnętrza Rady Państwa, Ministerstwa Rolnictwa, Ministerstwa Obrony Narodowej (1948-1951), rekonstrukcję Pałacu Chodkiewiczów (1950), Ambasadę Norwegii (1950), Wyższą Szkołę Handlu Zagranicznego (1953), wieżowiec mieszkalny przy ul. Smolnej (1966), a także Pawilon Polski na Wystawę Światową w Brukseli (1956) i Ambasadę Polski w Moskwie (1969).

Daty 1910-1982KrajPolska