Jastrzębowski Wojciech

Malarz, grafik, architekt wnętrz, projektant mebli i form przemysłowych, nauczyciel akademicki.
Od 1904 r. studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Józefa Mehoffera. W latach 1909-1911 przebywał na stypendium w Paryżu.
W 1913 r. był współzałożycielem Warsztatów Krakowskich, w ramach których prowadził kursy sztuki stosowanej dla rzemieślników w Muzeum Techniczno-Przemysłowym w Krakowie. W tym samym czasie prowadził Kurs Sztuki Stosowanej w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet w Krakowie.
W czasie I wojny światowej służył w batalionie warszawskim Legionów Polskich. W 1918 r. został przydzielony do Polskiej Organizacji Wojskowej i brał udział w obronie Lwowa. Po przejściu do rezerwy w 1921 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie otrzymał stanowisko kierownika artystycznego Gmachów Reprezentacyjnych. W 1923 r. został profesorem Szkoły Sztuk Pięknych (od 1932 r. Akademii), gdzie prowadził autorski przedmiot „Kompozycja Brył i Płaszczyzn” oraz zainicjował powstanie doświadczalnego warsztatu stolarskiego. Projektował wnętrza, meble, plakaty, afisze, ilustracje czasopism i książęk, polichromie, kilimy, medale, monety, pomniki, witraże, metaloplastykę, neony, znaczki pocztowe.
W 1924 r. zaprojektował wnętrza gmachu Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie, a cztery lata później został dyrektorem Departamentu Sztuki tegoż ministerstwa. W 1925 r. wraz z gronem współpracowników organizował polską ekspozycję na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Przemysłu Współczesnego w Paryżu. W pawilonie polskim zaprojektował wraz z Józefem Czajkowskim reprezentacyjny gabinet i salon, natomiast w Galerii Inwalidów zaaranżował hall i jadalnię.
Współtworzył także ekspozycje na międzynarodowych wystawach w Paryżu w 1937 r. i Nowym Jorku w 1939 roku. Przyczynił się do stworzenia polskiej odmiany stylu art déco. W roku 1926 wraz z grupą artystów związanych ze Szkołą Sztuk Pięknych utworzył Spółdzielnię Artystów „Ład”.
W 1930 r. współtworzył Instytut Propagandy Sztuki w Warszawie. W 1934 r. został przewodniczącym komisji decydującej o wystroju wnętrz transatlantyków m/s Piłsudski i m/s Batory, zrealizowanym w latach 1934-1936 przez zespół polskich artystów i artystek. W latach 1935-1936 zaprojektował i nadzorował wykonanie zespołu cmentarnego Legionistów na Rossie w Wilnie. W latach 1935-1938 sprawował funkcję senatora RP IV kadencji. W latach 1936-1939 był rektorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował do Londynu, gdzie angażował się jako organizator i pedagog w życie artystyczne środowisk polonijnych. Po powrocie do kraju wrócił do pracy pedagogicznej w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie pracował do końca życia. Współpracował z Biurem Nadzoru Estetyki Produkcji i Instytutem Wzornictwa Przemysłowego, jako jego przewodniczący Rady Naukowej. Równocześnie był przewodniczącym Rady Naukowej Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i rzeczoznawcą w Komisji Planowania Sztuk Plastycznych Rady Kultury i Sztuki.
Zdobywca wielu nagród w konkursach krajowych i międzynarodowych związanych z architekturą wnętrz i sztuką użytkową.

Daty 1884-1963KrajPolska