Padlewski Włodzimierz

Architekt, projektant wnętrz i mebli.
W latach 1925-1934 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
Pracę dyplomową, której tematem był projekt hotelu w kurorcie górskim, obronił w pracowni prof. Rudolfa Świerczyńskiego. Od 1926 r. współpracował z czasopismami „Bluszcz” i „Skamander”, dla których wykonywał ilustracje. W 1928 r. zdobył I nagrodę w w konkursie Funduszu Kwaterunku Wojskowego na projekt typowego domu oficerskiego i podoficerskiego. W roku następnym wziął udział w konkursie na projekt Dworca Głównego w Warszawie. W tym samym czasie wraz z ojcem Józefem Padlewskim był zaangażowany w przygotowanie wnętrz pawilonów na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu.
Projekty obejmowały m. in. wnętrza pawilonów Ministerstwa Komunikacji, Zrzeszenia Polskich Przemysłowców Lotniczych, Polskiego Przemysłu Samochodowego i Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej. W latach 1929-1930 wykonał projekt zestawu mebli do Zameczku Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Ignacego Mościckiego w Wiśle w formie awangardowych sprzętów wykonanych z giętych i chromowanych rur stalowych, drewna, pluszu i skór zwierzęcych.
W latach 30. XX w. zaprojektował szereg budynków oraz wnętrz instytucji publicznych i mieszkań prywatnych w Warszawie, wśród nich m. in. gabinet Marii Róży hr. Tarnowskiej, wnętrze mieszkania Józefa Mirskiego (1931), klub Towarzystwa Polskiej Młodzieży Ewangelickiej (1934), dom dwurodzinny inż. Franciszka Johannsena (1936), wnętrze winiarni w piwnicach „Cafe-Clubu”, wnętrze mieszkania Stefana Bargielewicza (1938), dom letni prof. Jana Bogdanowicza w Kazimierzu Nad Wisłą (1935), halę przemysłową dla Fabryki Opon Samochodowych „Stomil” w Dębicy, przebudowę wnętrz pałacu Stanisława Różyczki de Rosenwerth w Cieleśnicy koło Rokitna (1938), a także wnętrze willi „Dziewanna” dla rodziny Komorowskich w Brwinowie (1939). W latach 1935-1939 pełnił funkcję radcy architektonicznego Fabryki Wagonów „Lilpop, Rau i Loewenstein” w Warszawie. W roku 1936 zaangażował się we współtworzenie Studium Wnętrz i Sprzętu, utworzonego przy Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1937-1938 pełnił funkcję głównego projektanta Komitetu Normalizacyjnego Mebli Biurowych przy Radzie Ministrów.
W 1937 r. wykonał projekt mebli tarasowych na wystawie „Architektura Wnętrza”, zorganizowanej w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie przez Studium Wnętrz i Sprzętu. W tym samym roku zaprojektował wnętrza ekspozycyjne na Wystawie Światowej w Paryżu: stoisko Fabryki Czekolady „E. Wedel SA”, za które otrzymał złoty medal oraz ekspozycję „Regulacja miast i wsi” w dziale „Urbanistyka” (wraz z Januszem Ostrowskim).
W 1939 r. wziął udział w przygotowaniu wnętrza hallu-bawialni w Sali Przemysłu Artystycznego Pawilonu Polskiego na Wystawie Światowej w Nowym Jorku (wraz z Kazimierzem Prószyńskim i Tadeuszem Piotrowskim). W czasie II wojny światowej projektował wnętrza mieszkalne, sklepowe, kawiarnie i wnętrza teatralne, m. in. sklepu-kawiarni „Bracka 2” w Warszawie (1940) i Teatru Kameralnego Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego w Hotelu Saskim w Krakowie (1945).
W 1946 r. objął funkcję kierownika Katedry Projektowania Mebla w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie. W 1948 r. brał udział w Wystawie Ziem Odzyskanych we Wrocławiu, gdzie zaprojektował pawilon Państwowej Fabryki Wagonów. W roku 1953 objął stanowisko kierownika Zakładu Architektury Wnętrz w Zakładach Artystyczno-Naukowych PWSSP w Gdańsku, a w latach 1962-1964 pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury PWSSP w Gdańsku.
W latach 50. wykonał projekty wnętrz szeregu instytucji publicznych, lokali usługowych i mieszkań prywatnych na terenie Gdańska, Sopotu i Koszalina.

Daty 1904-2007KrajPolska