Sigmund Marian

Architekt wnętrz, projektant mebli, scenograf, malarz, grafik, nauczyciel akademicki.
Po zdaniu matury w 1920 r. rozpoczął studia w zakresie architektury na Politechnice Lwowskiej, architektury wnętrz w Szkole Sztuk Pięknych (od 1932 r. Akademii) w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom w 1933 r. oraz w latach 1934-1936 scenografii w Instytucie Sztuk Teatralnych pod kierunkiem Leona Schillera.
Podczas studiów w Szkole Sztuk Pięknych uczęszczał do pracowni Wojciecha Jastrzębowskiego, Karola Tichego, Edwarda Trojanowskiego i Józefa Czajkowskiego. Od 1934 r. prowadził działalność dydaktyczną w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie.
Od drugiej połowy lat 30. XX w. wykładał architekturę wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1926 r. współtworzył Spółdzielnię Artystów „Ład”, którą kierował w latach 1931-1935.
W latach 1936-1937 był prezesem Związku Zawodowego Artystów Plastyków „Blok”. W latach 1930-1936 zaprojektował wnętrza kilku instytucji państwowych oraz ekspozycji wystawienniczych, wśród nich m. in. projektował i realizował przebudowę wnętrz Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego (1930), wnętrza Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej (1931), biura Polskich Linii Lotniczych „LOT” na Okęciu w Warszawie (1937), ekspozycję Rady Portu Gdyni i Gdańska na Międzynarodowej Wystawie Morskiej w Amsterdamie. Współtworzył i brał udział w wystawie pt. Sztuka Wnętrza, zorganizowanej z okazji dziesięciolecia Spółdzielni Artystów „Ład” w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie.
W czasie II wojny światowej przebywał w obozie jenieckim w Murnau. Po powrocie do Polski w 1947 r. na wniosek Ministerstwa Kultury i Sztuki zajął się organizacją Wydziału Architektury Wnętrz w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, a później Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
W tym samym roku rozpoczął współpracę z Biurem Nadzoru Estetyki Produkcji (przekształconym w 1950 r. w Instytut Wzornictwa Przemysłowego). W 1947 r., podobnie jak inni twórcy „Ładu”, brał udział w organizowanym przez Biuro Nadzoru Estetyki Produkcji konkursie na wyposażenie domków fińskich. W latach 1950-1956 kierował Pracownią Architektury Wnętrz utworzoną przy zespole projektującym Nową Hutę, w której pracował przez pewien czas m. in. Władysławem Wincze.
W Nowej Hucie zaprojektował wnętrza i meble baru rybnego, osiedlowej poczty, restauracji Gigant, kina Świt, a także wraz z zespołem brał udział w projektowaniu i aranżowaniu reprezentacyjnych wnętrz Centrum Administracyjnego Huty imienia Lenina – w budynku „Z” oraz częściowo w budynku „S”.
W 1951 r. otrzymał III nagrodę w konkursie na meble świetlicowe zorganizowanym przez Instytut Wzornictwa Przemysłowego. Od 1957 r. współpracował z Fabryką Mebli Giętych w Jasienicy, dla której zaprojektował kilkadziesiąt modeli krzeseł i foteli przeznaczonych na eksport, spośród których realizacji doczekały się m. in. krzesło B584, krzesło A587 oraz fotele gięte, odznaczające się nowoczesnymi, zrównoważonymi formami. W latach 1962-1964 opracował projekty wyposażenia wnętrz biur, sali konferencyjno-wykładowej oraz biblioteki wraz z czytelnią studyjną Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu.
W 1967 r. zrealizowano wg projektów Sigmunda reprezentacyjne pomieszczenia Urzędu Rady Ministrów na Wawelu, które obejmowały szereg apartamentów i pokoi gościnnych, jadalnie, salony, hole i garderoby.
W latach 1963-1965 zaprojektował wnętrza Szpitala Pediatrycznego w Prokocimiu dla Akademii Medycznej w Krakowie i wnętrza Kliniki Kardiologicznej w Zabrzu.
W latach 50. i 60. XX w. zaprojektował także wiele wnętrz i mebli na zlecenie osób prywatnych.
W 1975 r. zakończył działalność dydaktyczną i przeszedł na emeryturę.
Był wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m. in. w latach 1960 i 1968 Nagrodą I stopnia Ministra Kultury i Sztuki za całokształt pracy artystycznej.

Daty 1902-1993KrajPolska