Sternińska Izabela

Projektantka wnętrz i mebli.
W 1945 r. przez rok była słuchaczką „Szkoły Orląt” w Karpaczu. W 1946 r. wraz z matką przeniosła się do Poznania, zaś w 1948 r. do Wrocławia, gdzie rok później rozpoczęła studia w Katedrze Rzeźby, a następnie na Wydziale Architektury Wnętrz Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych.
Jej wykładowcami byli m. in. Karol Estreicher, Borys Michałowski, Władysław Wincze, Stanisław Dawski, Marian Sigmund i Emil Krcha. W 1953 r. uzyskała dyplom z wyróżnieniem i w tym samym roku zamieszkała w Warszawie, gdzie rozpoczęła pracę w Centralnym Związku Spółdzielni Przemysłu Ludowego i Artystycznego „Cepelia”, gdzie sprawowała funkcję kierowniczki artystycznej Wydziału Wzornictwa. W 1959 r. objęła stanowisko „specjalisty do spraw architektury wnętrz” i prowadziła nadzór nad 24 spółdzielniami meblarskimi wchodzącymi w skład „Cepelii” na terenie całej Polski.
Od lat 80. XX w. była dyrektorką Biura Wzornictwa „Cepelii”.
Od lat 50. XX w. współpracowała ze Spółdzielnią Artystów „Ład”, była także wymieniana wśród artystów i artystek współpracujących z toruńską Spółdzielnią „Rzut”. Projektowała wnętrza, a także meble, które wystawiała m. in. na jubileuszowych wystawach „Ładu” w warszawskiej Zachęcie w 1956 i 1967 roku. W 1966 r. zaprojektowała wyposażenie gabinetu prezesa „Cepelii”.
Do najbardziej znanych projektów mebli artystki należą: funkcjonalny regał z biurkiem z 1964 r., produkowany przez pracownię „Ładu” w Kłodzku, zestaw mebli Grześ z lat 60. XX w., zaprojektowany z myślą o własnym synu, zestaw mebli Jajo z 1973 r. oraz komody produkowane na przełomie lat 70. i 80. XX wieku.

Daty 1928-2003KrajPolska